Mam prawo - stwarzanie sytuacji edukacyjnych do poznania praw dziecka

1. Każdy z nas jest trochę inny

• Nauczyciel rozwiesza w sali portrety dzieci z różnych stron świata. Prosi, by dzieci udały się z nim do galerii, aby podziwiać eksponaty.
• Dzieci uważnie przyglądają się portretom i wypowiadają się na temat swoich spostrzeżeń.
• Następnie nauczyciel stawia przed każdym z dzieci po kolei lustro i prosi, by opisał swoje cechy charakterystyczne, uwzględniając kolor oczu, włosów, ich długość, swój wzrost itd.
• Na koniec dzieci wspólnie tworzą opis wyglądu i charakteru robota.

2. Prawa dziecka

• Słuchanie piosenki z repertuaru zespołu Mała Orkiestra Dni Naszych. Wspólne omówienie treści.
• Nauczyciel zachęca dzieci do wypowiedzi na temat ich odczuć.
• Wskazówka: Konkluzją płynąca z tego zadania ma być różnica w wyglądzie, charakterze dzieci, ale takie same potrzeby i prawa.

„Piosenka o prawach dziecka”
Słowa i muzyka: Jerzy Kobyliński

Mam prawo żyć
Mam prawo być sobą
Czuć się bezpiecznie, wolną być osobą.
Mam prawo kochać i kochanym być
Nie można mnie krzywdzić, poniżać i bić.
Dziecka prawa poważna sprawa.
Dziecka prawa to nie zabawa.

Mogę się śmiać
Może się dziać pięknie
Pragnę być zdrowy, rosnąć w swoim tempie.
Mam prawo wybrać sam przyjaciół swych
Nie można mnie zmuszać do uczynków złych.

Dziecka prawa poważna sprawa
Dziecka prawa to nie zabawa
Mam prawo śnić
Mam prawo być inny
Mogę być słabszy lecz nie czuć się winny.
Mam prawo śpiewać głośno kiedy chcę
Mam prawo płakać cicho, gdy mi źle.
Dziecka prawa poważna sprawa
Dziecka prawa to nie zabawa.

3.  Robot Photon lubi głaskanie

• Dzieci siedzą wokół maty.
• Nauczyciel mówi, że robot Photon zdradził mu, że też ma swoje potrzeby. Bardzo lubi, jak ktoś głaszcze go po główce (w tajemnicy przed dziećmi programuje robota, używając czujnika dotyku).
• Prosi, by chętne dziecko dotknęło głowy robota. Dzieci dowiadują się o jego nowych możliwościach.
• Dzieci w parach: jedno, według własnego pomysłu, programuje robota, drugie wyzwala program, dotykając robota.
• Wskazówka: Można zaznaczyć, że program napisany przez dziecko powinien zawierać do pięciu reakcji. Dzieci wybierają dowolne dźwięki i kolory.

Przykładowy program

4. Pożegnanie

• Dzieci stoją w parach, twarzami do siebie, tworząc dwa kręgi - wewnętrzny i zewnętrzny.
• Nauczyciel wydaje polecenia, np.: witamy się po japońsku („wai” złożenie razem dłoni, przyłożenie ich blisko twarzy i lekki ukłon).
• Koło wewnętrzne przesuwa się w prawo, aż partnerzy ponownie się spotkają, by wykonać kolejne zadanie. Przykład:
  • witamy się po angielsku: mówiąc „hello”
  • witamy się do amerykańsku: przybijamy sobie piątkę wysoką i piątkę niską,
  • witamy się po grecku: poklepujemy się wzajemnie po plecach.
• Na koniec każde z dzieci ma pożegnać się z robotem po japońsku lub w sposób przez siebie wymyślony.