Emocje - rozpoznawanie i nazywanie emocji

1. W głowie się nie mieści

• Nauczyciel zawiesza na tablicy fiszki z emocjami. Pyta dzieci, na którym z obrazków jest przedstawiona konkretna emocja.
• Prosi, by dzieci opisały charakterystyczny wyraz twarzy osoby przeżywającej radość, strach, smutek, odrazę i złość.
• Następnie prosi, by dzieci spróbowały do emocji dopasować jakieś odgłosy.
• Nauczyciel wyjaśnia, że emocje to coś, co rodzi się w naszym sercu, poprzez różne sytuacje. Emocje nie są ani dobre, ani złe. Każdy ma prawo przeżywać emocje, być szczęśliwy, czy rozgniewany. Najważniejsze jest to, co robimy z tymi emocjami, czy nasze zachowanie nie szkodzi innym.

2. Smucę się, kiedy...

• Nauczyciel rozkłada na macie edukacyjnej fiszki z emocjami. Zadaniem dzieci jest zaplanować przejazd robota do każdego z obrazków, by lepiej mógł poznać emocje przeżywane przez ludzi.
• Dziecko programuje drogę robota do pola z fiszką z wybraną emocję, np. smutek.
• Po uruchomieniu programu, każde dziecko kończy zdanie nawiązujące do tej emocji, np. Smucę się, gdy...", itp.
• Wskazówka: Dzieci mogą użyć dostępnych kolorów, by robot przemieszczał się w przypisanym do emocji kolorze.

Przykładowy program drogi robota do fiszki ze smutkiem

3. Emocjonalny mim

• Nauczyciel prosi, by w odległości kilku metrów stanęło przed nim chętne dziecko. Proponuje, by zamieniło się w mima - osobę, która wyraża, co czuje tylko za pomocą mimiki i gestu.
• Programuje robota używając nowej funkcji - przypisuje dźwięk.
• Robot Photon jedzie do dziecka, zatrzymuje się i wyraża dźwiękiem jakąś emocję. Dziecko ma ją odgadnąć i zinterpretować ruchowo.
• Po pierwszej próbie nauczyciel pokazuje dzieciom, jak wygląda program, który stworzył na tablecie.
• Następnie dzieci dobierają się w pary, stają naprzeciwko siebie, jedna z osób programuje robota, druga jest mimem.
• Staramy się, by każdy wcielił się w obie role.

Przykładowy program wykorzystujący dźwięki emocji

4. Chusty

• Nauczyciel prosi, by każde dziecko wzięło chustę z pudełka.
• Zadaniem dzieci jest wyrazić wymieniane emocje za pomocą przedmiotu. Gdy nauczyciel mówi „radość” - dzieci mogą chustę podrzucać, przytulać, falować nią, gdy „złość” - mogą ją gnieść, deptać po niej, rozciągać, „strach” - chusta może drżeć w ich rękach, zaś gdy usłyszą „smutek” - może być delikatnie podrzucana i odpadać na ziemię, bądź leżeć spokojnie na podłodze. Rozwiązania zależą od wyobraźni dzieci.